Sormadan edemiyor insan; Kürt siyaseti, AKP’nin müzakere çağrısını karşılıksız mı bırakmalıydı? Belli hedefleri olan hangi hareket bunlara ulaşmak için masaya oturmaz? Ama masaya oturmak, ille de AKP rejimine teslim mi olmaktır? “Ver Kürdistan’ı, al başkanlığı” anlaşması yapılmışmış !…Kim, nasıl inanıyor böyle şeylere, akıl alır gibi değil.

Madem barışın kapısı aralandı, madem parmaklar tetikten çekiliyor, silahlar susuyor, o halde Güneydoğu’ya o kadar asker, polis bütçesi ayırmanın, hem de eğitimden, sağlıktan, adaletten, sosyal yardımdan kısmak pahasına bunu yapmanın, ne gerekçesi kaldı geriye? Hiç!…

Kimi Kürt, kimi Türk olabilir ama ortak dertleri işsizliktir; sayıları da resmi olarak 2,5 milyonu, gerçekte 5 milyonu bulmaktadır. Gençlerin kimi Kürt, kimi Türk’tür ama hepsinin ortak özelliği acımasız bir genç işsizliğidir ve her 100 gençten 25’i işsizdir, geleceksizdir. Hevallerimizi işsizliğe karşı mücadelede, ön saflarda görmeyi bekleriz.

Kürt siyasetinin İmralı süreci ile birlikte, yeni sloganı “Kürtlere Statü ,Öcalan’a Özgürlük” oldu. İkinci kısmı bir yana bırakıp birinci kısmı alalım. Statü çerçevesinde talepler şunlar; Anayasada vatandaşlık tanımında değişiklik, anadilde eğitim hakkının tanınması ve Kürtlerin kendilerini yönetebilmeleri için yerel yönetim reformu.

Bugüne kadarki pratik gösterdi ki, AKP için bir Kürt sorunu yok, AKP’nin hedefleri var, rejimini iyice tesis etme hedefleri. Onu inşada önüne böyle bir sorun çıktığı için, bu sorunla muhatap. Kürtlerin demokratik haklarının teslimi, buna uygun bir düzenlemenin Türkiye’yi daha çok barışa ve demokrasiye götüreceği AKP’nin niye umuru olsun?